|
| |
Kaybolan Aracı
Sergisi
15.09.2018 - 30.12.2018
Müze Evliyagil
Turgut Özal Bulv.
Şevket Evliyagil Sok. No: 1
İncek
Gölbaşı
Ankara
312-460 11 06
www.muzeevliyagil.com
Perşembe, Cuma, Cumartesi ve Pazar 11.00 - 17.00 arası gezilebilir.
|
Basin Bulteni
Kaybolan Aracı |15.09.18 30.12.18
Açılış: 15 Eylül Cumartesi, 18:30
Müze Evliyagil bünyesinde kısa süreli proje ve sergilerin de gerçekleştiği ArtOda, Aylime Aslı Demir küratörlüğünde 20 sanatçının üretimlerin buluştuğu "Kaybolan Aracı" sergisini 15.09.18 30.12.18 tarihleri arasında ağırlamaya hazırlanıyor.
Sergi, sürece dahil olan sanatçıların katıldığı bir kura ile başlıyor. Belirli aralıklarla çekilen her yeni kurayla yeni bağlamlara açılacak olan bu sergi bir "toplumsal tip" olarak günümüz küratörünün faili olduğu durumları tartışmaya açarken eylem biçimlerinin olanaklılık koşullarını değiştirme niyetiyle süreci her seferinde yeniden
kurguluyor.
Kurada Yer Alan Sanatçılar
Ardıl Yalınkılıç, BAÇOY KOOP, Belit Sağ, Coşkun Aşar, Erdem Taşdelen, Gökçe Yiğitel, Gökçe Erhan, Hüseyin Arıcı, İlhan Sayın, İris Ergül, İz Öztat ve Zişan, Kemal Özen, Kerem Ozan Bayraktar, Metin Çelik, Mustafa Avcı, Roland Topor, Serkan Çalışkan, Sevinç Çalhanoğlu, Silva Bingaz, Yavuz Erkan
Küratör: Aylime Aslı Demir
Romanlarda ve sinemada sıklıkla karşımıza çıkan "toplumsal tip"ler, erken dönem sosyologlar tarafından, çok sayıda bireyin benzer edimlerinde karakteristik bir yapı kazanan, eylemin kalıplaştığı durumları ifade etmek için kullanılmaktaydı. Kavramın billurlaşması modern yaşam koşullarını çok iyi kavrayan ve pek çok toplumsal tipi (yabancı, yoksul, cimri ve savurgan, soylu, maceracı..) ortaya çıkaran Georg Simmel tarafından gerçekleştirilecekti.
Günümüz sosyolojisinde toplumsal tiplerin daha az yer almaya başlamasına karşın bu türden toplumsal tipler aracılığıyla çağdaş dünyayı anlamlandırmaya çalışmak, Ulus Baker'in de belirttiği üzere, hem "duygular sosyolojisi"nin hem de failliğin ve eylem biçimlerinin olanaklılık koşulları hakkında düşünmek anlamına gelebilir. Bu bağlamda küratör, verili bir mekânda imgeyi kuran ve yöneten sanat ajanı olmaktan çok daha fazlasını imler. Küratör, neoliberal dünyanın ideal toplumsal tipidir.
Öyleyse bir "toplumsal tip" olarak günümüz küratörünü ele almaya başlayalım. Yeni döneme ait önemli bir tip: Bir regülatör. Kurum, galeri, piyasa, sanatçı, izleyici arasındaki bağı kuran, plan yapan, proje yazan, para bulan, son dönemde özellikle artan sayıda genç, alımlı, şık kadınlardan oluşan, kültürleri bir tür trafo olarak birbirine bağlayan, zanaatkâr, sanat tarihçisi, muhasebeci de olan, öğrendiği dillerin yetmediği her durumda daha fazla öğrenmesi, "hayat boyu eğitim" minvalinde daha da fazla çalışması gereken, prodüksiyon, teknik ekip, malzeme, sigorta, taşıma işlerini de organize edebilen neoliberalizmin önemli bir aktörü. Araştırma yapan, hem metni hem de mekânı kuran/editleyen, çeviri yapan, autocad, photoshop, indesing programlarını öğrenmesi iyi olacak olan, proje okuyan, ekonomiyi idare eden, elindeki imkânlarla sanatçıların, galerinin ve izleyici kitlenin ihtiyaçlarını karşılamaya, yönlendirmeye ve belirlemeye çalışan, daha fazla iş yapılabilmesi için yeni bağlantılar ve ilişkileri sevecenlikle kucaklayan, kuran bir tip.
Bu sergi bir "toplumsal tip" olarak günümüz küratörününün faili olduğu durumları tartışmaya açarken eylem biçimlerinin olanaklılık koşullarını değiştirmeyi denemekte. Hali hazırda prekerliğinin, iş tanımının belirsizliğinin getirebileceği potansiyel marazların bertarafı için kurumlara bağlılık ile kurumsal/devletlû bir akış düzenlemesine işaret etmek yerine bir başka bakışla neoliberal dönemin küratörü aynı zamanda merkezsizliğiyle akışları bozup yeniden kuran, var olmayanı sezebilme ve üretebilme kudretleriyle yeni bir tip olarak bütün potansiyeliyle karşımıza çıkabilir mi?
Küratörün yarattığı bağlamın, atmosferin ve bu auranın artık neyin sanat eseri olduğunu ve eş zamanlı olarak o eserin ne "anlama" geldiğini belirlemeye çalıştığını iddia edebiliriz. Sanat eserinin sanat eseri olmasını teşhis ederken sanatın biricikliğinin hemen yanına geleneğin bağlamı içindeki yerleşikliği eklenir ve bu "geleneğe yerleşiklik" de aynı zamanda biricikliği tesis eden şeydir. Tarihsel olarak sanat yapıtının geleneğe ilişkilenme anlarında kült'e bağlanma, sergilenme değeri, kültün laikleşmesiyle koleksiyonerin kült kurucu hali ve ardından modern zamanlarda da bunun küratöre kaydığını iddia edebiliriz. Küratörün karşımıza çıkan bu bağlamı kurup atmosferi yaratan ve belli türden bir ilişkilenmeyi de dayatan "kapatıcı" konumuna odaklanılabileceği gibi, bir toplumsal tip olarak küratör bütün prekerliği içerisinde, merkezsizleşmiş bir sanatın ortaya çıkması anlamında şizoid/devrimci bir figür olma potansiyeli taşıyabilir mi?
Sergi süreci, bu sürece dahil olmak isteyen, 20 sanatçının katıldığı bir kura ve çekilen her yeni kurayla değişecek yeni bağlamlar ile oluşacak. Kurayla örgütlenen sergi alanında, sadece kaybolan bir aracı olan küratör ve kura sonucu bir araya gelen eserlerin yeni bağlamlarını oluşturup ve sonrasında hemen ortadan kaybolan bir deneyim alanı yaratmaya çalışacak. Her kuranın ardından yeniden kurulan mekan, serginin- sanat eserlerinin güncel, geçici bağlamını oluşturacak.
Bu sergi "Küratör"ün iktidarını sorguladığı, onun "sergideki tüm kararları alan-bağlamı kuran kişi" konumunu zan altında bırakmayı amaçladığı ve küratörü sergi hiyerarşisinin tepesinden, eşdeğerlik düzlemine indirmek istediği için, kavramın üstünü çizmek istiyor: Küratör. Elbette sanatçıların ve işlerin seçimi, bir kararı gerektiriyor; dolayısıyla bir serginin olanaklı olabilmesi için bir tür küratörlük zorunlu. Ancak bu sergideki kürasyon, mutlak iktidarı zan altındaki bir küratörün kürasyonu... İşte bu yüzden sergi, küratörü üstü karalanmış kelimeler arasına alıp, bu toplumsal tipin tüm sorumluluklarını sahiplenmek yerine kaybolan bir aracı olarak tanımlamanın peşinde.
|
|
Serginizi
burada duyurabilirsiniz...
Hizmetlerimiz
sergirehberi@gmail.com
|
|
|
|
