Basin Bulteni
DÜŞÜNMEN YETMEZ
Bu herhangi bir sergi değil.
Bir sanat galerisinde açılan bir sergi birçok sürekliliğin parçasıdır: Galeride o güne kadar açılan ve o günden sonra açılacak sergilerin oluşturduğu sürekliliğin, ait olduğu dönemde başka galerilerde açılan sergilerle beraber oluşturduğu bir dönem ruhunun, daha da geniş bir bakışla, sanatsal iddialarının karşısına çıktığı toplumsal durumun.
Bu sergi Elipsisin son sergisi.
Kurulduğu Ağustos 2007den bu yana Elipsiste 29 sergi açıldı, Düşünmen Yetmez 30. ve son sergi. Dolayısıyla yukarıdaki bağlamların ima ettiği sürekliliği yırtıyor.
Elipsis, açık olduğu süre boyunca İstanbulda fotoğrafa odaklanan tek güncel sanat galerisi oldu. Birçok öncü Türkiyeli fotoğrafçıyı temsil etti, onlarla sergiler yaptı. Yurtdışından da birçok seçkin fotoğrafçıyla beraber çalıştı.
Bu sergi, Elipsisin şu an itibariyle birlikte çalıştığı tüm sanatçıların yapıtlarından örnekler içeriyor. Bu sanatçıların ve galeri yönetiminin ortak isteğiydi.
Peki Elipsis niye kapanıyor? Çünkü mevcut ortamda ticari bir sanat galerisi olarak varlığını daha fazla sürdüremeyeceği belli oldu. Bu da bize her fırsatta patlama yaşadığı söylenen Türkiye sanat piyasasının durumu, kişisel ve kurumsal koleksiyoncuların Türkiyeli öncü ve deneysel sanatçılara ilgisi, ve bu sanatçıların işlerini göstermeye ve sergiler yapmaya hazır galeri ve benzeri mekanlara olan desteği konusunda daha gerçekçi bir manzara çiziyor. Sağlık olsun.
Galerinin kapanması karamsarlık uyandırabilir. Düşünmen Yetmez Elipsisin 7 buçuk yıllık çalışmasına bakarak karamsarlığa gerek olmadığını gösteriyor: Galerinin beslediği ivmeyle bakılırsa, bu ekip, güçlü, eleştirel ve kışkırtıcı işler üretmeye devam edecek.
Öncü ve eleştirel sanatın nasıl yeni etkileşim imkanları bulabileceğine dair ipuçları da sergide saklı. Geleneksel sergileme imkanlarının engellendiği kamusal desteğin zaten olmadığı, özel desteğin ise az sayıda istisna bir yana, sanatın kendisiyle değil, yatırım değeriyle ilgilendiği, üstelik bunu yaparken ülkeye hakim yeni ahlakı da tüm görkemiyle benimsediğini göstermekten çekinmediği bu ortamda, sanatçılar ve sanatla ilgilenenler yapıtın üretim aşamasından bu ortamda çeşitli seviyelerdeki varoluşuna her şeyi baştan düşünmek zorundalar. Bu bir angarya değil, tazeleyici bir keşif olacak.
Bitirirken, başlarken olduğu gibi, neşe ve kararlılıkla.
Nazım H. R. Dikbaş
------------------------------------
THE THOUGHT THAT COUNTS
This is no ordinary exhibition.
An exhibition held at an art gallery is part of many continuities: The continuity formed by exhibitions already held at the gallery, and those that will be in the future, a zeitgeist formed by exhibitions held during the same period at other galleries, and in a broader sense, the social condition its artistic proposition challenges.
This is Elipsiss last exhibition.
Since its foundation in August 2007, Elipsis has hosted 29 exhibitions, The Thought that Counts is the 30th and final exhibition. Thus it also ruptures the continuity implied by the contexts mentioned above.
Elipsis was, during its existence, the only contemporary art gallery in Istanbul that focused on photography. It represented many pioneering photographers from Turkey, and organized exhibitions with them. The gallery also worked with many leading international photographers.
This exhibition contains works of all the artists Elipsis works with at present. This was the request of the artists and the gallery management.
So why is Elipsis closing? Because it became clear that it could no longer sustain itself as a commercial art gallery in the present environment. This also gives us a more realistic view of the condition of the supposedly booming art market in Turkey, the interest shown by private and institutional collectors in pioneering and experimental artists from Turkey, and their support to galleries and similar spaces prepared to show the works of these artists and organize exhibitions for them. Well, never mind.
Should we despair? Looking back on Elipsiss seven-and-a-half-years of dedicated work, The Thought that Counts proves otherwise: The momentum that Elipsis has fostered suggests that there is a lot more powerful, critical and thought-provoking work to come from this group of individuals.
The exhibition also harbors clues about how pioneering and critical art can discover new means of interaction. In the present environment where traditional means of exhibition are obstructed an environment where public support did not exist in the first place, and private support, barring few exceptions, is interested more in the investment value of art rather than its content, and does not fail to unabashedly display the new dominant morality of the country while doing so artists, and those genuinely interested in art, must rethink everything from the production stages of art, to its myriad levels of existence in such an environment. This task should not be perceived as a burden, in fact, it shall serve as a revitalising discovery.
In the end, as in the beginning, with joy and determination.
Nazım H. R. Dikbaş
|
