Hamra Abbas
SergiRehberi Arşivinden
Güncel Sergi
Gelecek Sergi
Geçmiş Sergiler
Görseller
Hamra Abbas 1976’da Kuveyt’te doğdu, Hamra çalışmalarını Pakistan'da sürdürüyor. İlk sanat eğitimini Lahor Ulusal Sanat Okulu’nda heykel ve minyatür boyama alanında gördü, Berlin Sanat Üniversitesi'nde öğretim görevlisi olarak ve Lahor Ulusal Sanat Okulu’nda konuk fakülte üyesi olarak çalıştı. Video, enstalasyon ve heykel dahil çeşitli yöntemler kullanarak çalışan sanatçının yerinde duramayan sanat uygulamaları kolay etiketlemelere direnir. Eskiyi yeniyle, belli bir kültüre özgü olanı evrensel olanla karıştıran Hamra Abbas, çalışmalarında kültürel aidiyet, yabancılaşma, aşk ve savaşın yaratıcı ve yok edici güçleri gibi fikirleri inceler. Sanatçının son dönem sergileri arasında, “Beyond the Page/Sayfanın Ötesinde”, Pakistan’dan Çağdaş Sanat, Manchester Sanat Galerisi (İngiltere, 2006); “Artist Migration/Sanatçı Göçü”, Berlin-Dellbrügge & De Moll, Heidelberger Kunstverein (Almanya, 2006); 2006 Sydney Bienali; “Zeitsprünge, Raumfolgen/Zaman Sıçramaları, Uzam Serileri”, ifa-Galerie Berlin (2005); “Meisterschülerpreis des Präsidenten der UdK Berlin Üstün Öğrenci Ödülü”; Galerie Michael Schultz OHG (Berlin, 2005); 5. Ceintje Bienali, Karadağ Ulusal Müzesi (2004) sayılabilir.
Hamra Abbas’ın “Aşk Dersleri”nden alınacak birçok ders var. İlk olarak ve öncelikle, ne kadar yumuşak, tatmin edici ve haz dolu olursa olsun her aşk ilişkisinde atıl bir tehlike unsuru yatar: ayrılma, yıkım ve şiddet tehlikesi. Aşk konulu Hint minyatürlerinden yarattığı büyük ölçekli işlerinde Hamra Abbas bu olasılığı inceliyor. Abbas iki figürü sevişirken gösteren geleneksel imgelerde kargıları, kılıçları ve diğer silahları vurguluyor.
Bedenlerin bu mahrem halinde silahların mevcudiyeti aşkın öbür yönünü yansıtırken sadece aşkın değil, her duygu ve eylemin terörün tehdidi altında olduğu, dünyamızın şu andaki durumuna da işaret ediyor.
Cisimleşmiş anlamlarıyla Hamra Abbas’ın heykelleri tarihsel tür olarak minyatür resminin devamı, ama Abbas, aşıkların bedenlerini cicili bicili renkler içerisindeki ucuz plastik bebekler havasında üreterek bu türe başka bir boyut -kentsel tüketici estetiği- ekliyor. Dolayısıyla, eğer çalışmasının bir yandan geleneksel minyatürü (muhtemelen ilk defa) heykel sanatına dönüştürdüğü söylenebilirse, diğer yandan da gelenek -çiftleşen figürler aracılığıyla- popüler kültür ile eşleştiriliyor.
(10. İstanbul Bienali)
|
